Էս հարսիս ու իրա մորը իզուր չի էլի, որ ամենասկզբից էլ չէի սիրում։ Զգում էի, որ դրանք մեր ու աղջիկ ալաբուլա են աչքիս։ Թե տղես էդ աղվեսին որտեղից ճարեց, ո՞նց սիրահարվեց, ո՞նց հարս բերեց չհասկացա։ Առաջին օրով եկել էր ծանոթանալու, նենց կարճ էր հագել, որ դաժը ես էի նայում, բա էդի նորմալ հարսի պահվածքա՞։
Հարսանիքին դրա ընկերուհիները նենց էին իրանց ջարդում, ոնց որ աշխարհի վերջն էր։ Համեստ բառ գոյություն չունի իրանց համար։ Բա որ օժիտը բացեցինք, էլ չդիմացա, մերը օժիտի մեջ, բերանս էլ չի ֆռում ասեմ, էն անտեր թելով բաներից էր դրել։ Էդի, որ աչքս տեսավ էլ չդիմացա, հանեցի դրան դուրս շպրտեցի մեր տնից։