Շուտվանից էի զգում, որ կնիկս իմ հանդեպ սառելա, բայց չէի մտածում, որ կարողա մտքով անցնի ինձ դավաճանել։ Ամեն ինչ անում էի, որ նորմալ լինի սաղ, իրա սրտով, հանկարծ ոչ մի բանից չնեղվի, բայց ոնց հասկանում եմ սաղ իզուր էր։ Մանրից զգում էի, որ ուրիշ մեկը կա իրա կյանքում, բայց քանի որ
հաստատ ապացույց չունեի բան չէի կարա ասեի։Մտքումս անընդհատ էդ լակոտի հետ կռիվ էի տալիս, որոշել էի երկուսին էլ օդերով հանեի։ Բայց հենց իմացա ովա, հասկացա, որ չեմ կարա տենց բան անեմ։ Թե ոնցա կնիկս էդ օլիգարխին կպցրե չեմ կարում հասկանամ։ Բայց փաստը մնումա փաստ, որ ես ոչ մի բան չեմ կարա անեմ, որովհետև չեմ կարա։
Отправить ответ