Մերս քանի գնումա խելքը լրիվ թրցնումա։ Ամբողջ օրը մեկի վրա մունաթա գալիս։ Փոքրուց էլ ոչ ինձա նորմալ ուշադրություն դարձրել, ոչ էլ ախպորս։ Ոչ մի անգամ մեր ոչ մի բանով չի հետաքրքրվել։ Միշտ մենք ինքնուրույն ենք եղել։
Ես էի իմ ու ախպորս համար հաց սարքում, մեր շորերը լվանում։ Ինքը մենակ գնում էր գործի ու հրամաններ էր տալիս, որ անեի մինչև իրա գործից գալը։ Ես ու ախպերս չգիտեմ ոնց առանց մանկության մեծացանք։
Отправить ответ