Մի քանի օր առաջ փողոցում պապայիս հետ կանգնած խոսում էինք, ամեն բան շատ լավ էր: Ասեմ, որ ես իսկական պապայի աղջիկ եմ ու իրան շատ եմ սիրում, շատ եմ հետը կիսվում, ինքն էլ իրա խորհուրդներով ինձ միշտ օգնում ա: Էտ պահին, երբ որ կանգնած խոսում էինք, մի հատ վուլգար հագնված աղջիկ մոտեցավ մեզ, ընգավ պապայիս վզով ու ասեց հենց իմ մոտ՝ բա ինձ չես հիշո՞ւմ Վայ պապաս խառնվեց իրար, հետո դրա ձեռներից բռնեց ու շպռտեց մի կողմ: Ասեց՝ ձեռերդ հեռու տար վրայիցս, խառնում ես ինչ որ մեկի հետ: Հետո էտ աղջիկն ասեց՝ անունդ Արմեն չի՞, պապաս էլ ասեցի՝ չէ աղջիկ ջան, ասեցի խառնել ես:
Էտ աղջիկը թողեց, գնաց, բայց զգում էի, թե պապաս ինչ վատ էր իրան զգում մոտս: Խառնվել էր իրար: Ես էլ ասեցի՝ լավ պապ, հանգստացի, տեսա, որ շփոթել էր քեզ ինչ որ մեկի հետ, արի մոռանանք:
Նոր հետո խորը շունչ քաշեց ու անցանք մեր թեմաներին: