Ծեր կինը կարիքի մեջ էր և որոշեց վաճառել իր սիրելի սրբապատկերը, բայց այնպիսի հրաշք տեղի ունեցավ, որ ց նցեց բոլորին

Ծեր կինը կարիքի մեջ էր և որոշեց վաճառել իր սիրելի սրբապատկերը, բայց այնպիսի հրաշք տեղի ունեցավ, որ ց նցեց բոլորին

Մարիա Պետրովնան չէր էլ կարող պատկերացնել, որ մի օր պետք է տնից թանկարժեք իրեր հանի վաճառքի։Թոշակառուն միայնակ էր ապրում մեծ բնակարանում և միշտ չէ, որ բավարար գումար ուներ կոմունալ ծախսերը վճարելու համար։ Մի անգամ դուստրն առաջարկեց նրան. — Մայրի՛կ, քո ինչի՞ն են պետք նման առանձնատներ, արի փոխենք բնակարանը: Բայց Մարիա Պետրովնան պատասխանեց. — Ոչ, Տատյանա, ես կյանքս կապրեմ այս բնակարանում, ինչպես դու կուզես, և ոչինչ չեմ վաճառի և չեմ փոխի:

Հնարավոր է, որ հենց այս որոշումն է ազդել նրանց հարաբերությունների վրա։ Այդ ժամանակվանից դուստրը հազվադեպ էր այցելում նրան։ Նա դադարեց օգնել մորը: Նա մտածեց դստեր առաջարկի մասին, բայց չկարողացավ կողմնորոշվել, քանի որ ուզում էր սեփականությունը թողնել որպես ժառանգություն։ Հիշում եմ՝ ընկերուհին եկավ նրա մոտ և հարցրեց կտակի մասին. -Դու կտակ չե՞ս գրել:  Ես գրել եմ շատ վաղուց՝ երկու տարի առաջ։ Ես էլ քեզ պես յոթանասունն անց եմ: Մարիան հիանալի հասկանում էր նրան։

— Քեզ համար հեշտ է խոսելը, քանի որ քեզ ոչ ոք չի վ ռնդի, իսկ բացի իմ աղջկան ից, ես նաև թոռներ ունեմ, որոնք քնում են և երազում, թե ինչպես տեղափոխվեն այս բնակարան: Բայց ինչ ասեմ, մի անգամ Տատյանայի տղան եկավ ինձ հյուր։  Նա ուղղակիորեն այ րվում էր ինչ-որ հին բան որպես հուշանվեր վերցնելու ցանկությամբ: Դու գիտես, որ իմ տունը լի է հազվագյուտ բաներով, որոնք մնացել են իմ ծնողներից։ Ես դրանք պահում եմ, քանի որ հարգում եմ իմ նախնիների հիշատակը։ Ընկերուհին մի փոքր մտածեց և հետո հարցրեց.

-Օր-օրի բնակվարձը թանկանում է, ինչպե՞ս ես կարողանալու վճարել։ Դու ասացիր, որ աղջիկդ դադարել է օգնել: Մարիա Պետրովնան գլխով արեց։ -Այդպես է, ես հրաժարվեցի փոխել բնակարանը, գուցե լավ առաջարկ էր, բայց երբ ես մերժեցի, նա այդ օրվանից դադարեց ինձ այցելության գալ: Թվում է, թե նա նախօրոք հաշվարկել է քայլերը, բայց իրականում թոշակառուն հրաշքի հույս ուներ: Մարիան հույս ուներ, որ որդին ողջ է և շուտով կհայտնվի։ Նա չէր վստահում դստերը, ով ցանկանում էր վաճառել մոր բնակարանը։

Այդ օրվանից մի քանի օր անց ծեր կնոջ փողը վերջացավ և նույնիսկ հաց գնելու գումար չուներ, և ոչ ոք նրանով չէր հետաքրքրվում: Այսպիսով, նա մի քանի օր ապրեց չոր չափաբաժիններով։ Նա նայեց շուրջը, դարակաշարերից իրեն էին նայում թանկարժեք իրերը: Հանկարծ նրա հայացքը կանգ առավ անկյունում դրված սրբապատկերի վրա: Նա ծանր հոգոց հանելով մոտեցավ, ձեռքը վերցրեց սրբապատկերը, համբուրեց, ծածկեց շալով ու դուրս եկավ տանից: Նա դուրս եկավ փողոց ու քայլում էր աղոթք մրմնջալով: Ների՛ր, Տեր, ստիպված եմ:

Նստեց փողոցի անկյունում, սրբում էր արցունքները, միթե՞ Աստված նրանից երեսէ թեքել: Ինչու՞ որդին չի հայտնվում, ինչու՞ դուստրն իրենից երես թեքեց.. Հարցերի շարանը չէր ավարտվում: Նա քայլերն ուղղեց դեպի հնավա ճառի կրպակ: Հույս ուներ, որ նա գոնե պատշաճ գումար կառաջարկի: Սակայն վերջինս ծիծաղելի գումար առաջարկեց: Մարիան բ արկացած սրբապատկերը սեղմեց կր ծքին ու հեռացավ: Աչքի լույսի պես է պահել ու հիմա ստիպված է այն վաճառել:

Ոտքերը քարշ տալով հետ վերադարձավ տուն: Ուզում էր դուռը բացել բանալիով, հանկարծ դուռը ճռռալով բացվեց: Նրա առջև կանգնած էր որդին: Մարիան քիչ մնաց ուշագնաց լիներ: Նա գրկեց որդուն՝ գրկում ամուր պահելով սրբապատկերը: — Մայրիկ, ես կարոտել եմ քեզ, սիրելի մայրիկ, թանկագինս, ներիր, ես այլևս քեզ միայնակ չեմ թողնի: Սրբապատկերը գրկիդ եկեղեցի՞ էիր գնացել: — Կարելի է այդպես ասել, — ասաց Մարիան համբուրելով սրբապատկերը և շշնջաց- Շնորհակալություն