Ընտանիքով առիթի էինք հրավիրված։ Մարդս խոպա էր, պետք ա գնաինք ես կիսուրս ու տալս։Հարսանիքից մի շաբաթ առաջ կիսուրս ու տալս գնացին ճոխ գնումներին, իրանց համար սիրուն շորեր ու կոշիկներ առան էդ օրվա համար, հետո իրանց համար օրեր գրանցեցինց գեղեցկության սրահում, որ գնան դիմահարդարման ու վարսահարդարման։
Իսկ ես ինձ էնքան անտեսված էի զգում, մի բերան չասեցին, դու էլ արի մի բան առնենք քո համար, քեզ էլ գրանցեք գեղեցկության սրահում։ Ինչ մեղքս թաքցնեմ, էնքան նեղված էի, որ անգամ լացեցի։ Դե, ձեռքիս էլ փող չկար, որ ես իմ գլխի ճարը տենայի, ես դեռ չեմ աշխատում։ Նեղված զանգեցի մորս ու պատմեցի ամեն բան։ Մերս էլ ինձ ասեց․ «Ոչ կգնաս էդ հարսանիքն, ոչ էլ, քեզ պետք չի իրանց բարեկամի հարսանիքն հելնես գնաս, որ մարդդ էլ հարցնի խի չես գնացել, կասես, թե կիսուրդ ու տալդ ոնց են իրանց պահել»։ Լսեցեի մամայիս ու տենց էլ արեցի։
Հարսանիքն անցավ, իսկ ամուսինս, երբ իմացավ էս ամեն ինչի մասին, ահավոր զայրացավ ու ասեց, որ ինձ իրա մոտ ա տանելու ու մենք արդեն երկուսով կապրենք։ Էնքան ուրախ եմ հիմա։