Միշտ սիրել ու հարգել եմ կնգաս ու ինձ թվացել ա, որ բախտս բերել ա, որ հենց ինքն ա իմ կողքին, բայց էն, ինչ տեսա էրեկ, ահավոր էր ու պարզվում ա ես էսքան տարի հրեշի հետ եմ ապրել:
Գործից շուտ տուն էկա ու տեսա, թե ոնց էր կնիկս խբում հիվանդ մորս, մերս էլ կուչ էր էկել մի անկյունում, ձեռքերով բռնել էր գլուխն ու լացում: Աչքերիս դեմը միանգամից մթնեց, վրա հասա, բռնեցի դրա ձեռներից ու սկսեցի քաշքշել, ես խբե իրան:
Ինքն էլ հանկարծակի էր էկել, չէր սպասում, որ մի օր կիմանամ էս ամեն ինչի մասին: Հետո աղաչում ու խնդրում էր, որներեմ իրան, բայց դուրս շպռտեցի, վեշերն էլ պատուհանից նենց ներքև լցրեցի, որ սաղ հարևանությունը տենա ու իմանա իրա արածի մասին:
եկ մերս պատմեց, որ էս ամեն ինչը շարունակական բնույթ ա կրել, հա սենց խբել ա իրան ուղղակի ինքը չի ասել ինձ, որտև վախեցել ա համ էտ հրեշից, համ էլ չի ուզել, որ ընտանիքս քանդվի:
Ես հիմա ահավոր թևաթափ եմ էղել, սաղ տունս քանդվեց ու չգիտեմ, թե ոնց եմ ապրելու էսքանից հետո, բայց մի բան հստակ ա, որ էտ հիվանդին ես կյանքում չեմ ների ու հետ չեմ ընդունի: