Ես ու սկեսուրս ապրում ենք մի հարկի տակ ու շատ լավ հարաբրություններ ունենք իրար հետ: Հիմա էլ դե գիտեք, զակատի ու փակոցների շրջան ա:
Էրեկ էլ սուձուխ էինք անում, շփոթն էլ ես սարեցի, ինքն էլ արագ-արագ թաթախում էր շարերը շփոթի մեջ ու կախում: Հենց էտ պահին իրա զարգացած աղջիկն էկավ կատվի հետ, մի հատ թարս ու շիտակ նայեց, թե ինչ ենք անում, հետո էլ ֆռաց մորը ասեց՝ մամ, էս անգույն շփոթը հաստատ հարսդ սարքած կլնի չէ՞:
Մինչև ես ուշքի կգայի էտ ամեն ինչից ու կփորձեի հասկանալ, թե ինչ ա կատարվում, սկեսուրս ֆռաց աղջկան ասեց՝ սարքելուց ավելի լավ ա անգույն լինի աղջիկ ջան, քան քո նման վափշե սարքել չիմանա:
Աղջիկն իրան նենց վատ զգաց, որ թողեց ընտեղից գնաց: Մեռավ երևի, որ իմ մոտ մերը տենց բան ասեց իրան, իսկ ես ուղղակի շշմած էի սկեսուրիս էտ պահվածքից, թե ոնց հենց իմ մոտ ինձ պահեց, իսկ աղջկան տենց տեղը դրեց:
Չնայած իմ սկեսուրը հենց մարդու ճակատին ասող մարդ ա, լավին լավ ա ասում, վատին՝ վատ: