Վայ կիսուրս էնքան լավ կին էր, ես իրոք բախտավոր մարդ էի, որ ինձ տենց կիսուր էր բաժին հասել։ Հասկացող, օգնող, խելացի, էն որ ամեն րոպե իրանից մի բան սովորում էինք։ Շատ էի հարգում իրան, էնքան համերաշխ էինք իրար հետ, ինձ աղջկա պես սիրում էր։ Միշտ ասում էր, որ երազելա աղջիկ ունենա, ու ինձ իրոք աղջկա պեսա սիրում։
Ես էլ իրան էի շատ սիրում ու գնահատում։ Մի օր իրիկուն էր, մի քիչ լավ չէր զգում, դեղ խմեց գնաց քնեց։ Հաջորդ առավոտ եկավ խոհանոց հաց ու պանիր կերավ, ասեց էլի գլուխը ֆռումա, ուզումա մի քիչ քնի։ Գնաց սենյակ, ու երկար ժամանակ դուրս չէր գալիս, ես էլ մտածում էի՝ դե լավ քնածա, չգնամ խանգարեմ։ Բայց արդեն գիշեր էր, ժամը 23։00-ի կողմերն էր, մարդս ասեց՝ հլը գնա տես ոնցա։ Գնացի կամաց դուռը բացեցի, տեսնեմ գետնին ընկածա։ Էնքան ահավոր տեսարան էր, պարզվեց ինֆարկտա խփել։