Գյումրիում տեղի ունեցած այս դեպքը սովորական վթարի նման չէր։
Այն վերք բացեց ամբողջ քաղաքի սրտում, մի վերք, որը դեռ երկար չի սպիանա։
Նրա կյանքի ամենաերջանիկ օրը՝ ծննդյան օրը, երկու տարեկան տղան անզգույշ սահել էր պատուհանագոգից ու ընկել…
Ամեն ինչ կատարվեց մի քանի վայրկյանում, բայց այդ վայրկյանները բավական էին՝ փոխելու ընտանիքի ճակատագիրը։
ԾՆՆԴՅԱՆ ՕՐ, ՈՐԸ ՊԵՏՔ Է ԼԻՆԵՐ ՀԵՍՏԱԿԱՆ ԵՐԱԶ, ԲԱՅՑ ՄՆԱՑ ԲԱԵՑՔ ՀԻՇԱՏԱԿ
Գյումրիի մի սովորական բազմաբնակարան շենքում առավոտը սկսվել էր տոնական տրամադրությամբ․ տունը լցված էր երեխայի ծիծաղով, տորթի հոտով, փուչիկներով…
Երկու տարեկան փոքրիկը դեռ լիովին չէր հասկանում, թե ինչ է ծննդյան օրը, բայց զգում էր երջանկություն, ծնողների սերը, իսկ մոր ձայնը միշտ հանգստացնում էր նրան։
Բայց հենց այդ պահին, երբ մեծերը զբաղված էին տորթի վրա մոմերը դասավորելով, փոքրիկը մոտեցել էր բաց պատուհանին։
Պատուհանագոգին դրված սիրելի խաղալիք մեքենան կարծես իրեն էր կանչում։
Եվ այդ միակ, ճակատագրական քայլը դարձավ անդառնալի։
Երբ մայրը շրջվեց ու չտեսավ որդուն, կարծես սիրտը կանգ առավ։
Գոռոց, արագ վազք դեպի պատուհան, մեկ հայացք ներքև…
Եվ մի աղաղակ, որը ցնցեց ամբողջ շենքը։
ՄԵՐ ԺԱՄԱՆԱԿԻ ԼՌՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ ՄԵՐ ՍԽԱԼՆԵՐԻ ՀԵՏԵՎԱՆՔ
Բնակիչները պատմում են, որ մոր ճիչը լսելուն պես դուրս են վազել։
Ներքևում՝ բակում, փոքրիկը պառկած էր անշարժ, բայց կենդանի…
Կյանքը երբեմն կարող է լինե՛լ դաժան, բայց նույնիսկ ամենամութ պահին երբեմն լույս կա։
Շտապօգնությունը արագ հասավ։
Բժիշկները աշխատում էին ամեն վայրկյանը հաշվելով։
Փոքրիկի նուրբ օրգանիզմը զգայուն էր ամեն գործողության նկատմամբ։
Բայց նա շարունակում էր պայքարել։
Ինչպես ասել էր բժիշկներից մեկը․
«Այս երեխայի մեջ մի անհավատալի ուժ կա… կարծես նա որոշել է չհանձնվել»։
ԳՅՈՒՄՐԻՆ ՍՊԱՍՈՒՄ ԷՐ ՄԵԿ ՆԱԽԱԶԳՈՐԱՑՆՈՂ ԱՐՁԱԳԱՆՔԻ
Հիվանդանոցում լարվածությունը աննկարագրելի էր։
Մայրը անզոր ու գունատ միայն կրկնում էր․
«Պարզապես փրկեք նրան… Աստված հրաշքներ է գործում… պարզապես թող ապրի…»
Վիրահատարանում բժիշկները ավելի քան մեկ ժամ պայքարում էին երեխայի կյանքի համար։
Դրսում՝ միջանցքում, հավաքվել էին մարդիկ տարբեր թաղամասերից՝ աղոթելով մի փոքրիկ անծանոթ երեխայի համար։
Քաղաքը կարծես կանգ էր առել՝ սպասելով լուրերի, որոնք կամ փրկություն էին բերելու, կամ՝ ծանր փորձություն։
ԱՌԱՋԻՆ ԼՈՒՐԵՐԸ — ՈՉ ՎԵՐԱՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ, ԱՅԼ ՀՈՒՅՍ
Երբ բժիշկներից մեկը դուրս եկավ վիրահատարանից, նրա դեմքին նկատվեց լարված, բայց մի փոքր հույս ներշնչող ժպիտ․
«Մենք անում ենք հնարավոր ամեն ինչ… երեխան ծանր վիճակում է, բայց կենդանի է։ Պայքարը շարունակվում է»։
Այս խոսքերը ուժ տվեցին հարյուրավոր մարդկանց։
Վթարի հետևանքները ծանր էին՝
վնասվածքներ, ներքին արյունահոսություն, շոկ…
Բայց ամենակարևորը՝ երեխան արձագանքում էր բուժմանը։
ՀՈՐ ԲԱՌԵՐԸ՝ ՈՐՈՆՔ ՏԱՐԱԾՎԵՑԻՆ ԱՄԲՈՂՋ ԳՈՐԱԴՈՂՈՂ
Երբ հայրը տեսավ իր փոքրիկին վերակենդանացման բաժնում, ուժասպառ շշնջաց․
«Ես քեզ հետ եմ… դու իմ փոքրիկ հերոսն ես… մի հանձնվիր…»
Այս բառերը այնքան ուժեղ էին, որ նույնիսկ բժիշկները դժվարությամբ էին զսպում զգացմունքները։
ԲԱՑ ՊԱՏՈՒՀԱՆՆԵՐԸ՝ ԼՌԱԿԵՂԾ ՎՏԱՆԳ, ՈՐԻՑ ՊԵՏՔ Է ՊԱՇՏՊԱՆԵԼ
Այս դեպքը կրկին հիշեցրեց մի դառը ճշմարտություն․
պատուհանները լուռ, բայց իրական վտանգ են փոքր երեխաների համար։
Մի վայրկյան, մեկ անուշադրություն — և ամեն ինչ կարող է փոխվել։
Սա միայն մեկ ընտանիքի դեպքը չէ․ սա զգուշացում է բոլոր մեծերի համար։
ԵԶՐԱՓԱԿՈՒՄ — ՄԵԿ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ, ՄԵԿ ԱՂՈԹՔ, ՄԵԿ ՀՈՒՅՍ
Այսօր Գյումրին սպասում է՝ արդյոք երեխան կվերականգնվի։
Բժիշկները շարունակում են պայքարել, իսկ քաղաքը շարունակում է աղոթել։
Եթե հրաշք կա, պետք է հիմա թող լինի։
Որպեսզի այս ընտանիքը մի օր կրկին ժպտա,
և այս երկու տարեկան փոքրիկի ծննդյան օրը, որը սկսվեց մղձավանջով, դառնա նրա երկրորդ կյանքի օրը…