Տատս շատ լավ կին ա, աշխարհի չափ սիրում եմ նրան։ Անսահման բարի մի մարդ, ով բոլորին հասնում ա, բայց իր կյանքում այնքան ցավ է տեսել, որ երբեմն զարմանում եմ էտքանից հետո, ոնց ա կարողացել, էսքան բարի մնալ։ Մի օր գնացի իր տուն։ Նկարներ էինք նայում։ Մի արկղ կար, որի մեջ տատս պահում էր իր շատ հին նկարները։
Երբ ձեռքս վերցրեցի էտ արկղը, տատս ասեց դա դիր տեղը, չեմ ուզում, դա բացես։ Դե պատկերացնում եք, չէ էտ ասելուց հետո իմ հետաքրքրությունը կրկնապատկվեց։ Տատս խոհանոցում էր, երբ ես բացեցի էտ արկղը։ Տեսա նկարները, որտեղ տատս հարսի շորերով էր, բայց կողքինը իմ պապը չէր։
Դե ամեն բան պարզ էր ինձ, տատիկին երբ ցույց տվեցի, սկսեց լացել, հիշեց անցյալն։ Շատ երիտասարդ է եղել, երբ ամուսնացել է մի տղամարդու հետ, ով մի օր պարզապես թողել է նրան ու անհայտացել։ Հետո նրան կամրջի տակ մահացած են գտել։ Տատս իր այս առաջին ամուսնության մասին երբեք ոչ մեկի չի ասել, դա Ռուսաստանում է եղել ու ոչ մեկ չէր էլ կարող իմանալ։